Saint Cast

Toen we opstonden, scheen de zon en die hadden we al een paar dagen nauwelijks gezien. Na het ontbijt zijn we eerst het havengeld gaan betalen, want gisteravond was de Captainerie al gesloten. Inmiddels was er een Belgisch jacht uit Nieuwpoort naast ons komen liggen. Zij waren in één keer naar Falmouth gezeild met de bedoeling naar de Isle of Scilly of naar Ierland te gaan. Maar het weer was te slecht. In Falmouth hadden ze een Fransman ontmoet, die tegen hun zei dat ze beter naar St. Malo en St. Cast konden zeilen en dat hadden ze dan maar gedaan. Morgen gaan ze naar Portsmouth of Cherbourg, want ze hadden maar drie weken vakantie. Daarna zijn we een wandeling gaan maken langs de fraaie kustpaden. We liepen eerst naar Pointe Saint Cast, waar we een prachtig uitzicht hadden op de kustlijn van het stadje St. Cast en de jachthaven. We vervolgden onze weg via Pointe Corbière naar Pointe du Chatelette, waar we een prachtig uitzicht hadden op de Baie de la Fresnaye, die geheel droog valt. In deze baai bevinden zich vele oesterkwekerijen. Aan de overkant van deze baai stond een fraai fort, maar voor ons te ver weg om te belopen. Op een uitkijkpunt van deze baai raakten we in gesprek met een Engels echtpaar met een hond, die in St. Cast met de auto op vakantie was. Zij waren via de Kanaaltunnel hier naar toe gekomen. Vanwege de hond gingen ze alleen naar Normandië of Bretagne, want anders werd het te warm voor de hond. Toen ze hoorden dat wij met de boot in St. Cast lagen, zeiden ze, dat ze dat ook gaan doen als ze de loterij zouden winnen. Ja, humor hebben de Engelsen wel. Ze woonden oorspronkelijk in Manchester, maar zijn in Cornwall gaan wonen, vlakbij Truro aan de rivier de Fal. Omdat wij daar ook zijn geweest, toen op weg naar de Isles of Scilly, werd het een gezellig gesprek. Inmiddels waren ze weer verhuisd naar een klein plaatsje in de buurt van Manchester, omdat zij als Engelsen in Cornwall als buitenlanders werden gezien. Zoiets vergelijkbaar met Limburg en Friesland in Nederland. En uiteraard kwam het gesprek over Europa, omdat hij over de problematiek omtrent de uitkeringen van Bulgaren in Nederland had gelezen. Hij moest ook nog even kwijt dat hij niet begreep, waarom er in de WO2 zo een strijd is geweest, nu Duitsland uiteindelijk toch de dienst weer uitmaakt. Ja, dat konden we natuurlijk niet ontkennen. Maar hij besloot met een gezegde van zijn vader: If you can afford a pint of beer and a pie, then you are all right. Nou dat was een mooi einde van het gesprek en we vervolgden onze weg. Via de binnenwegen liepen we terug naar het plaatsje St Cast le Guildo en langs de fraai aangelegde boulevard liepen we weer richting de jachthaven naar onze boot.